Карацей, у чым сэнс "цукровай справы" і чаму яна магла адбыцца толькі ў планавай эканоміцы? Расказваю.

Каб падтрымаць калгаснікаў (там асобная гісторыя) Мінсельгас устанаўлівае закупачную цану на цукровы бурак вясной і патрабуе ад заводаў аплаты па гэтай цане наперад, хаця ўраджай будзе толькі восенню.

Заводы або губляюць абаротку і крэдытуюцца потым, або крэдытуюцца адразу пад гарантыі Урада.

Па выніку ў Расіі ўжо які год перавытворчасць бурака і рэальная цана на сыравіну фарміруецца не чыноўнікам, а рынкам. І толькі пасля ўраджаю.

Што адбываецца далей? Натуральна, мы прайграем суседзям па сабекошце, таму спачатку заводы падтрымліваюць калгаснікаў, а потым мы з вамі — заводы, бо, каб яны не ляснулі, Урад устанаўлівае і мінімальную цану на продаж на ўнутраным рынку — 1,5 руб, што дорага.  

У Расіі ты за 1,5 нічога не прадасі, там сярэдняя цана ў рытэйле 81 капейка, таму там наш цукар прадаецца танней сабекошту.

Дык вось, падыходзім да сутнасці крымінальнай справы: каб заводы не загнуліся ад нерэнтабельнасці…