Чӣ гум кардӣ, ки меҷӯӣ саҳар то шом дар саҳро?
Ҷавонӣ?
Гармии дил?
Гармии даст?
Ва ё гум кардаӣ ангуштари мероси модарро,
Ки меҷӯӣ ту бехи ҳар ниҳоли пунбаи наврас?
Миёни обу лою гармию сармо
Туро ҳар субҳ мебинам,
Туро ҳар шом мебинам.
Равад хуршед аз пайколат, аммо
Камони қомататро, шасти дастатро
Чӣ беором мебинам.
Миёни пунбазоре, ки ба роҳи Каҳкашон монад,
Дар он ҳар ғунча монанди ситора пурҷило тобад,
Миёни пунбазоре, ки чу паҳноҳои барфистон
Дурахшону шафақрезу сафеду бармало тобад,
Ту бар домони худ истораҳои пок мечинӣ,
На аз тоқи баланди осмон, аз хок мечинӣ.
Ту бар ҳар ғӯзаи сарбастаи кӯрак,
Ки монанди замин гирд аст,
Саҳар то шомгоҳон саҷда меорӣ,
Чу онро даст гирӣ, ман бипиндорам,
Ки гӯё ту заминро рӯи каф озод бардорӣ.
Ба зери гармии оҳангудози офтоби Шарқ,
Ки саҳро ҳамчунон дамхонаи оҳангарон тасфад,
Ту ҳамчун оҳани дар кӯра,
Нони дар танӯру хишти дар хумдон
Ба тоб оиву ранг орӣ, рухи ту лахчасон тасфад.
... Рухат ранги сафеди офтобӣ дошт,
Лабат ранги гулобӣ дошт.
Ту ҳам чун шаҳриёни ҳусн будӣ мисли гулдаста.
Кунун рӯи ту ҳамчун хишти пухта, нони тафта сурх метобад.
Лабат парсингбаста,
Дастҳоят шалпару хаста,
Мадори рафтаи худро фақат аз хок мекобад.
Туро, ҳусни туро танҳо
Ба ранги хоку ранги пунбаю бо зарҳали хуршед
Зи нав тасвир бояд кард.
Қатори ҷӯяҳои навниҳоли пунбазоратро
Фақат бар милаҳои майдаи идонаат монанд бояд кард,
Сафедию ҷилои пунбаро танҳо
Ба виҷдонат мисол оварда оламгир бояд кард.
Чунон шеъре бибояд гуфт то чун хирмани пунба
Дар он ҳам офтобу ҳам замин бошад.
Чунон шеъре, ки ранги он нагардад хира бо шустан,
Мисоли кулчаи рӯи ту пухта, нозанин бошад.
Ту, эй дасти заминпарвар,
Ту, эй ҳусни заминоро.
Ту, эй қадди хами шаҳдухтари меҳнаткаши тоҷик!
Ба ман омӯз расми бар замин таъзим бинмудан,
Ки то шеъри “сафеди” ман шавад бар пунбаат монанд,
Ва ё монанди ту бошад ҳамеша бо замин пайванд!
